(перевод с польского)

Был пан Адам Малюшкевич
Наименьшим паном на свете,
Много читал, много видел,
А кашалота не встретил.

Пан Малюшкевич был крошкой,
Малюсеньким, как фасолька,
Но даже дальних походов
Он не боялся нисколько.

Многим хочется с детства
Кита-кашалота встретить,
Ведь кит-кашалот преогромный,
Больше всех на планете.

Пан Малюшкевич решился
С походом больше не мешкать -
Сделал крепкую шлюпку
Из половины орешка.

А чтобы спать было мягко -
Дно шлюпки ватой выстлал,
А чтобы выстругать вёсла -
Лучшие спички выбрал.

Взял в дорогу припасы,
Воду, бочонок с пивом,
Велосипед с мотором -
В шлюпке всё разместил он.

Компьютер с колонками, пушка,
Ружья, патроны, трубки,
Шуба, пижама, палатка -
Всё поместилось в шлюпке.

Ведь всё это было маленьким,
Малюсеньким, малипусечным,
Поскольку сам Малюшкевич
Тоже был крохотусечным!

Взял лодчонку под мышку,
Сел верхом на стрекозку,
Час лёта и вот он — близко!-
Солёный морской воздух.

В гавани приземлился,
Спросил у капитана:
- В море найдётся место?
- Есть место, хватит пану!

Тут же пан Малюшкевич
Бросил в воду скорлупку.
Волны, будто живые,
Вмиг окружили шлюпку.

В море тихом плывёт он,
И только одна забота -
Очень долго не видно,
Не видно кашалота.

Одним погребёт веслом,
Двумя, тремя, четырьмя...
Две недели в походе,
Худеет день ото дня.

Просит: - Цып-цып, кашалотик!
Где же ты, рыбка? Уть-уть.
Вот бы тебя увидеть
Чуточек, чуток, чуть-чуть!

Целый месяц в походе,
А кашалота всё нет,
Выдохся Малюшкевич,
Гребёт, как будто во сне.

Ох, как ему захотелось
На суше поспать вдосталь!..
И тут вдруг он замечает
В море какой-то остров.

Взял лодчонку под мышку,
Вышел на остров безлюдный -
"Пойду разомнусь, пожалуй!
Так долго сидеть - трудно!"

Объездил пустынный остров
На старом велосипеде,
Вернулся страшно усталым -
Три дня без отдыха ездил.

Включил колонки, компьютер,
Спел, станцевал и скучает,
Выстрелил в муху из пушки
И всё равно зевает.

Нужно ставить палатку,
То здесь, то там землю тыркнет,
Стал забивать гвозди -
И вдруг… остров... как фыркнет!!!

Зафыркал и вдруг как взвоет!
- Кто тут озорничает?
Что за смельчак колючки
В нос киту забивает?!

- Это кит?! - (Пан Малюшкевич
Сразу выбросил гвозди.) -
- Нет, глупышка, всего лишь
Кашалотовы ноздри.

Я под водой, понимаешь?
Будь счастлив, что жив остался.
- А остров? - Это не остров!
Ты на носу окопался!

Затрясся пан Малюшкевич!
- Стоп, прекратить щекотку!!
- Простите, дрожу от страха,
Можно садиться в лодку? -

Взял скорлупку под мышку,
Ни разу не обернулся,
Быстро, всего за неделю
Домой в Варшаву вернулся.

И кто бы про кашалота
К нему не пристал с вопросом,
В ответ кверху нос задирает:
- Да, встретились... носом к носу.

Оригинал - Julian Tuwim
Pan Maluśkiewicz i wieloryb

Był sobie pan Maluśkiewicz
Najmniejszy na świecie chyba.
Wszystko już poznał i widział
Z wyjątkiem wieloryba.

Pan Maluśkiewicz był - tyci,
Tyciuśki jak ziarnko kawy,
A oprócz tego podróżnik,
A oprócz tego ciekawy.

Więc nie można się dziwić,
Że ujrzeć chciał wieloryba,
Bo wieloryb jest przeogromny,
Największy w świecie chyba.

Pan Maluśkiewicz wesoły,
Że mu się podróż uśmiecha,
Zrobił sobie z początku
Łódkę z łupinki orzecha.

A żeby miękko mu było,
Dno łódki watą posłał,
Potem z jednej zapałki
Wystrugał cztery wiosła.

Zabrał worek z jedzeniem,
Namiot i wina beczkę,
Rower i różne narzędzia -
Wszystko na tę łódeczkę.

Gramofon, radio, armatę,
Strzelbę, nabojów skrzynkę,
Futro, ubrania, bieliznę -
Wszystko na tę łupinkę.

Bo wszystko było malusie,
Tyriuchne, tyciutymeczkie,
Bo przecież sam Maluśkiewicz
Był tyciuteńkim człowieczkiem.

Wziął łódeczkę pod pachę,
Wsiadł w samolot motyli
I powiedział: - Do Gdyni! -
Po godzinie - już byli.

Zameldował się w porcie
U pana kapitana:
- Czy jest miejsce na morzu?
- Wystarczy, proszę pana! -

Więc się pan Maluśkiewicz
Zaraz puścił na fale.
Płynie sobie i płynie
Coraz dalej i dalej.

Morze ciche, spokojne
I gładziutkie jak szyba,
Ale jakoś nie widać,
Nie widać wieloryba.

Wiosłuje jednym wiosłem,
Dwoma, trzema, czterema...
Już dwa tygodnie płynie,
A wieloryba nie ma.

Wola: - Cip-cip, wielorybku!
Gdzie ty jesteś, rybeńko?
Pokaż mi się choć tylko
Tyciutko, tyciuteńko... -

Już dwa miesiące płynie,
A wieloryba nie ma,
Aż się zmęczył biedaczek
I coraz częściej drzemał.

O, z jaką by się rozkoszą
Na lądzie wreszcie wyspał!
Aż któregoś dnia patrzy,
A przed nim jakaś wyspa.

Wziął łódeczkę pod pachę,
Wszedł na wyspę bezludną -
"Odpocznę - myśli - i wrócę!
Jak go nie ma, to trudno."

Pojeździł sobie po wyspie
Rowerem na wszystkie strony,
Trzy dni był w tej podróży
I wrócił bardzo zmęczony.

Nastawił sobie gramofon,
Popił, potańczył, pośpiewał,
Zabił komara z armaty
I chce spać, bo już ziewał.

Trzeba namiot ustawić,
Zabiera się do dzieła,
Wbija gwoździe do ziemi -
Nagle... wyspa... kichnęła!!!

Kichnęła i tak ryknęła:
- A to znów sprawka czyja?
Jaki to śmiałek gwoździe
W nos wieloryba wbija?!

- Wieloryb?! - (Pan Maluśkiewicz
Tak się na cały głos drze.)
- Nie wieloryb, głuptasie,
Lecz jego lewe nozdrze.

Pod wodą jestem, rozumiesz?
Ciesz się, żeś cało uszedł!
- A wyspa? - Jaka znów wyspa?
To mego nosa koniuszek! -

Zatrząsł się pan Maluśkiewicz!
- Kto mnie tu znowu łechce?
- Nie łechcę, tylko się trzęsę
I już cię widzieć nie chcę! -

Wziął łupinkę pod pachę,
Zaraz do morza się rzucił,
Szybko popłynął do Gdyni
I do Warszawy powrócił.

Teraz, gdy kto go zapyta,
Czy widział już wieloryba,
Nosa do góry zadziera
I odpowiada: - No chyba...